تمایل به پر کردن از اساسی ترین تمایلات واقعی بشر در حالت اصیل آن است.

ما دوباره پس از دوران کودکی  در جوانان و در اشخاص بالغ به این تمایل بر می خوریم .بخش مهمی از زندگی ما  در بستن سوراخ ها   در پر کردن مکان های تهی   در تحقق دادن به استقرار رمز آسای امتلاء سپری شده است

طفل به عنوان نخستین تجربه ی خود تشخیص می دهد که او خودش حفره هایی دارد.هنگامی که انگشتان خود را در دهان می گذارد می کوشد تا سوراخ های چهره ی خود را ببندد. انتظار دارد که انگشتش با لبها و سقف دهانش در هم خواهد آمیخت و حفره ی دهانی را مسدود خواهد کرد.به همان گونه که شخصی رخنه ی دیوار را با سیمان پر می کند. او از نو تکاثف و امتلاء کروی و متحد الشکل وجود پارمنیدی را جستجو می کند.اگر او شصت خود را می مکد صریحا به این قصد است که آن را حل کند آن را به رویداد چسبناکی مبدل سازد که حفره ی دهانش را مهر کند. مسلما این تمایل در میان آنها که به عنوان تمایلات اساسی در عمل خوردن به کار می آیند از همه اساسی تر است. طعام سیمانی ست که دهان را مهر می کند.خوردن گذشته از هر چیز دیگر عبارت است از پر شدن..

پدیده ی جنسی زنانه نیز  تمنایی است به سوی هستی چنان که هر حفره ای چنین است...


 

jean paul sartre

روانکاوی وجودی