چه می تواند نجاتم دهد از
شهر شبهای سرد
کپنهاگن ، گرونینگن حتی گوتینگن
از افتادن در چاه بیومدیکوم، از نبش خیابان بیست و ششم
دل بینوا و مسکین چه دیدی که رنجیدی
از صحرای روزهای داغ
آری ، حتی آری زونا
که می تواند نجاتم دهد از
ماندن، رفتن، خواب آشفته و بیداری ناموزون
درین سکوت و هیاهو
آبه لونه، آبه لونه
بخوان برایمان با صدای جوان و غریب
فقط یک کلمه برایش می نویسم: ک.
چیز بیشتر یا کمتری ندارم که بگویم
و او جوابی نمی دهد
چیز کمتر یا بیشتری ندارد که بگوید
نمی داند پشت این یک کلمه چه نهفته است
نمی داند این یک کلمه با چه ضرباهنگی تلفظ می شود
درست مانند اَدای سرژ گینزبورگ ، وقتی می خواند:
Manon,
Maaa,non
Non…
با همان غیظ و عتاب و حسرت.
هیچ گاه برایش نگفته ام ازهیچ چیز
مگر آدم برای یک موجود خیالی هم داستانی تعریف می کند؟
مگر آدم داستان یک موجود خیالی را هم گوش می دهد؟
"...ژوزف دومستر می نویسد: " دنیای زشت!اگر آن را دوست بداری رنج، اگر آن را دوست نداری رنج" و در نامه ای به دخترش می نویسد: " اصلی که من در زندگی بدان وفادارم این است. همیشه بدی را تصور می کنم و اگر نیکی دیدم تعجب می کنم. به نظرم بشر بی گناه وجود ندارد.ایا ما زَهره ی آن را داریم که درون دل خود را با چراغ تماشا کنیم؟ اگر چنین کردیم دیگر جرات نخواهیم داشت بی آن که از خجالت سرخ شویم کلمه ی عدالت و تقوا و بی گناهی را بر زبان آوریم"
بودلر نیز تابع همین نظر است، منتها او معتقد است که اگر ما از بدی خود آگاه باشیم بسیار رجحان خواهیم داشت بر کسانی که از بدی خود بی خبرند. در نظر او بدی ای که از وجود خود آگاه باشد تحمل پذیر تر و به علاج نزدیک تر است تا بدی ای که از خود بی خبر است" وی از بدی ای که گرداگرد او می گذرد و از خود بی خبر است رنج می برد به همین سبب ادبیات را منبعث از بدی می داند. به عقیده ی او ادبیات " بدی اعتراف شده است، بدی ای که به صورت ناله و ندا و پژواک در آمده است" در تعریف گلهای بدی می گوید: این کتاب برای آن است که دست و پا زدن های روح را در چنگال بدی بیان کند.
بودلر در وجود هر انسانی که درست تکوین یافته باشد دو نامتناهی می بیند: بهشت و دوزخ. و معتقد است که آدمی در تصویر هر یک ازین دو نامتناهی نیمی از سرشت خود را باز می شناسد. ازین رو می نویسد: " من نمی گویم اگر مصیبت می کشید برای آن است که گناه کرده اید. به نظر من خوب است بی گناهان مصیبت بکشند" رنج در نظر بودلر مکافات و مجازات نیست بلکه وسیله ایست برای شسته شدن از گناه به همین علت بدی برای او بهترین سرمایه ی شعر به شمار می رود.چه، بیان بدی بوسیله ی شعر بهبود در وضع بشر ایجاد تواند کرد.
عالی ترین تجلی بدی به صورت عصیان است. به نظر بودلر در عصیان کامل و اصیل بدی به صورت خوبی در می آید. وی بدی را برای بدی انتخاب نمی کند بلکه قصد دارد خوبی از آن بیرون بکشد..."
مقدمه بر ملال پاریس و گلهای بدی
دکتر اسلامی ندوشن
گمون می کنم (در واقع مطمئنم) که همزمان با انتقال ژن های فیزیولوژیک، ژن های متافیزیک هم نسل به نسل منتقل می شوند و اینگونه است که ناکامی ها و حسرت های گذشتگان و درگذشتگان به نسل های جدید ارایه می شوند.
یکی از ترانه سرایانِ بنام ، این قضیه بیومدیکولوژیک ایدیوپاتیک را به زبان ساده در یک خط توضیح داده است:
" برادر جان ، نمی دونی چه تلخه وارث درد پدر بودن... "
و الی آخر
" اگر از نقطه اي خارج يك خط صاف ، خطي به موازات آن بكشيم ، به يك بعد از ظهر آفتابي پاييزي مي رسيم .
به واقع :
آسمان و همه چشم هاي آبي ، روياي بي ماهي بركه ها را منعكس مي كنند و اين ها نيز به نوبت ، خوش خوشك ، كاهلي بعد از ظهر را به حمام مي برند . درختان كور در صفي آرام مي گذرند و بر بالاترين شاخه هاشان ، برگي درخشان ، خش خشي از طلا دارد .
خيابان ها در فكر ترك شهر و رفتن به ييلاق اند ، اما چنان كند كه مسافران مرتعش در آفتاب ، آن ها را به سرعت پشت سر مي گذارند .
مزارع زرد گون از تپه ها بالا مي روند ، لاف مي زنند و با پاهاي دراز ، در انتظار شب ، آن جا يله مي دهند . تنها چند سپيدار ، خستگي ناپذير ، با رمزگان مورس برگي ، تلگراف مي زنند .
نفس موزون بعد از ظهر ، و همه چيزهاي ديگر ، هماهنگ مي تپند .
من ، به كف دستم عصاي بي برگم را گرفته ام .
سينه اي نجوا كنان در آفتاب خوابيده .
همه پنجره ها مژگاني مثل زنان دارند .
برج كليسا ، چون انگشت نشانه ، رو به سوي آخرين ابر سفيد كوچك دارد .
سكوت پس از هياهو ؛ بعدش مسيح مي گذرد و صدا مي فروشد .
چكاوك منقار ساعت هفت را مي بوسد .
رگباري از خروس هاي باد نما در هواست .
گوش هاي قاطري _ كه خودش را نمي توان ديد _ شب را به خود باز مي خوانند .
نور روي يقه ام رنگ مي بازد .
ساعتي است كه تولد تنهاي چراغ هاي خيابان آغاز مي شود .
كسي كليد ستاره ها را مي زند .
و اين چيزي است كه قصد اثباتش را نداشتيم ."
بونوئلی ها
لوئیس بونوئل
ترجمه شیوا مقانلو
Bhumi-Mangalam
Udaka-Mangalam
Agni-Mangalam
Vayu-Mangalam
Gagana-Mangalam
Surya-Mangalam
Chandra-Mangalam
Jagat-Mangalam
Jiva-Mangalam
Sneha-Mangalam
Mano-Mangalam
Atma-Mangalam
آی ویش آی واز اِ خرس قطبی ، که اول پاییز می خوابیدم و اواسط بهار بیدار می شدم...
ای لولیان ای لولیان یک لولیی دیوانه شد
طشتش فتاد از بام ما، نک سوی مجنون خانه شد
میگشت گرد حوض، او، چون تشنگان در جست و جو
چون خشک نانه ناگهان در حوض ما ترنانه شد
مولانا
Matisse Henri--
Nadia au regard serieux-
از همین رانندگیشان نمی توان نتیجه گرفت که درصد زیادی ازمردم ایران عوضی اند؟؟
Qui aimes-tu le mieux, hommes énigmatique, dis ? ton père, ta mère, ta sœur ou ton frère
Je n'ai ni père, ni mère, ni sœur, ni frère.-
?Tes amis
Vous vous servez là d'une parole dont le sens m'est resté jusqu'à ce jour inconnu
? Ta patrie
J'ignore sous quelle latitude elle est située.-
? La beauté
Je l'aimerais volontiers, déesse et immortelle.-
?L'or
Je le hais comme vous haïssez Dieu.-
? Eh! qu'aimes-tu donc, extraordinaire étranger
!J'aime les nuages... les nuages qui passent... là-bas... les merveilleux nuages
Baudelaire
".. با هم حرف میزدیم، دست در دست،ساکت، غرق دنیاهای خودمان،
هرکس غرق دنیای خود،دست در دست فراموش شده.
این طور است که تا حالا دوام آورده م
و امروز عصر هم انگار باز نتیجه می دهد. در آغوشم هستم.
من خود را در آغوش گرفته ام.نه چندان با لطافت،
اما وفادار..وفادار . حالا بخواب.
گویی زیر آن چراغ قدیمی،بهم ریخته،خسته و کوفته،
از این همه حرف زدن،این همه شنیدن،این همه مشقت، این همه بازی. ..
چیزی حس نمی کنم.چیزی نمی گویم.
او مرا در بازوانش می گیرد و با نخی لب هایم را تکان میدهد، با قلاب ماهیگیری
نه ، به لب نیازی نیست. همه جا تاریک است.."
I wish i wouldn't have s.e.x.u.a.l desire
زیر پل ملاصدرا
ذهن هایمان در گذار است
با چراغهای آبی ممتد
و پرچمهای سیاه افراشته
سر بر می گردانیم و به تابلوهای خوشبخت می نگریم
عضو انجمن متخصصین آمریکا...
Ni temps passé
*Ni les amours reviennent
در منتهی الیه دور برگردان
MG مشکی توقف می کند
دوست پسر پیاده می شود
زیر پل بازوانش ،غروری شبانه می تپد
ماشین ها می گذرند، نیم بند ، پر سر و صدا، خسته
چونان که زندگی
Les jours s'en vont je demeure
و باد که به صورتم می ساید
آن سو تر
موتور سوارِ بی دندان می ایستد:
شیخ بهایی از کدام طرف است؟
اشتباه می گویمش
تا سرگردان شود در این سرما
Et comme l'Espérance est violente
می خواهم از راهِ رفته باز گردم
می خواهم باران تندتر شود و پل فرو ریزد
امید، آن پیر مرد خمیده ی شیک پوش است
با کلاهی خوش فرم با کیف چرمی اش در دست،
قدم زنان و آرام. بسیار آرام
آرام، آرام
چشمانش سخن می گوید
...Et
nos amours
Faut-il qu'il m'en souvienne ?
طرح های کوچک روی کاشی های حمام هم می توانند ارزش هنری داشته باشند اما کسی به آنها توجهی نمی کند
دختر آیسلندی دیوانه ام می کند
. با آن چهره ی رنگ پریده ا ش، چشمهای بادامی اش ،صدای لرزانش
و حتی لباس های عجیب و غریبش
و ترانه هایی به غرابت مهتاب نیمه شب بر دریاچه ی یخزده
جعد ، افشان
در سایه روشنِ زرین پاییز
لرزان
بر حریر فیروزه ای آسمان
رقصان
در حریم بی تابِ دیده
پیچان
بر تاکِ نورسِ خاطره
طرح ، ترنج
نقش ، کرشمه
آویخته بر جدارِ نازکِ جان
برای ک.
دیشب خواب خونه ی قدیمیمونو دیدم.اون حیاط دلباز . اون کوچه ای که دوستش داشتم. اون ظهر های آروم. همه چی شاد و روشن بود توی خواب. خیلی شادتر از اون چیزی که واقعن می تونست باشه. پرنور بود . فروردین بود. بهار بود. به طرز غریبی آباد بود.
یه ساختمون جدید ساخته بودن توی کوچه ی پشتی که معماری عجیبی داشت. چند طبقه بود و بالکن های مطبق بزرگی داشت که توش ماشین پارک کرده بودن. اما حیاط هم داشت.
من ازونجا خوشم اومد.
یک معادله ی چهار مجهولی دارم از نوع کاراکتریستیک فیلوسوفیک متافیزیک آیدیوپاتیک، و انگار هیچ وقت حل نخواهد شد...
جا ماندم از قطار
با سگم، با سازم در دست
ریل ها می دوند تا به آنتروپی جهان بیفزایند
در ایستگاه دوم
سوزنبان پیر، مست بود و من مستطیل
ریل ها می دوند تا از دلتای قلب تو بگذرند
ایستاده ام هنوز
با سگم، با سازم
و آنقدر مستطیل ، که در دایره ی نگاهت نیز نمی گنجم
می دانستم
روزی گذر خواهی کرد ازین حوالی
برایت دست تکان می دهم
برای ک.
08/08/2012
by Icarus
" بر شاخساران درخت غار
دو کبوتر عريان ديدم.
يکي ديگري بود
و هر دو هيچ نبودند.."
لورکا-شاملو
Repainted(collage) by Icarus-
orig theme from Aleksandra Waliszewska
I'd
like to speak with Mr. Dickinson, please- "
" .I insist on speaking with Mr. Dickinson, sir-
شیطان کوچکی هستم ، مرا دوست بدار
آنگونه
که شیاطین بزرگ را
.......................
/ آن چه می خواهم و آن که می طلبم پیدا نیست
/ مادام سوزی هم مُرد
نمی دانم چه خاصیتی دارد آنجا که هر وقت کنار فواره ی روبه روی اِبنس می نشینم تمام بلند پروازی هایم جان می گیرند...
جرعه ای شِری می خواهد دلم
که یاد آورد
رنگ چشمانش چه طعمی داشت
icarus
"
